Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Ik dacht dat het wel goed zat
van een vrouw die uit wanhoop een man ging liefhebben
Lieve mensen,
Mijn verhaal begint op het moment dat ik onderstaande mail stuurde naar Roel:
Beste Roel,
Wat fijn dat je zo snel al antwoord hebt gegeven.
Ik ga a.s. vrijdag op vakantie, en zelfs daar zie ik tegenop omdat ik alleen
moet gaan (weliswaar) met hele lieve familie, maar ik zou met E. zijn gegaan.
Ik zal in het kort verslag doen van een heel raar verhaal, tenminste: ik snap
niet dat het zo'n pijn doet terwijl er eigenlijk nooit iets geweest is.
Na 20 jaar te hebben samengewoond, moest er een eind komen aan mijn vorige
relatie. Mijn vriend P. begon door de dood van zijn broer te veel te drinken,
werd alcoholist en ik moest afscheid van hem nemen. Ik kon niet meer, durfde
door hyperventilatie en angsten al jaren niet alleen te zijn. Ik ben te lang
bij hem gebleven.
Toen ik ervoor koos om toch bij hem weg te gaan leerde ik via internet E.
kennen. Ik zag hem totaal niet zitten. Hij is mijn type niet en de foto was niets.
Hij bleef aandringen, ook al had ik hem verteld dat Limburg te ver weg zou zijn
enz enz.
Had hem ook verteld dat ik kwetsbaar was en net in een scheiding zat.
Toen ik hem vroeg nog een foto te sturen vond ik hem toch leuk, en toen we een paar keer gebeld hadden was ik al verliefd op zijn stem.
Bij de eerste ontmoeting al liepen we hand in hand en ik kon niet meer van hem
afblijven.
Ik zag hem daarna ca drie keer. Ik werd steeds verliefder en P. had inmiddels
een ander huis gevonden. En ik zakte langzaam in een vreemd soort gat zonder
P. Ik was opeens alleen, nog nooit eerder gebeurd dus klampte ik me geestelijk
helemaal vast aan E.
Dit heb ik hem overigens nooit laten merken omdat ik weet dat dat een man
benauwt.
Na de derde keer bleek dat E. enorme problemen op zijn bedrijf had, maar hij was
ervan overtuigd dat hij het zou redden.
Hij zou zijn kinderen over mij vertellen in zijn vakantie in augustus vorig jaar.
De problemen werden echter zo groot daar, dat hij wel moest toegeven dat van
samen zijn eigenlijk geen sprake kon zijn.
Ik werd eigenlijk van het ene probleem thuis in een nieuw probleem meegezogen.
Hij werkte lange dagen en in de weekenden, woonde bij zijn ouders, had de
kinderen om het weekend, en zijn ex vrouw kon het hem financieel en persoonlijk
ook erg moeilijk gaan maken, dus in september moest hij toegeven dat ik
voorlopig niet officieel zijn vriendin kon zijn. Ik weet echt zeker dat hij niet nog bij haar woonde, daar was hij te correct voor, en hij vertelde alles over haar en de kinderen. Ik was van alles op de hoogte.
Zij mocht het alleen niet weten, zat ook nog in het bedrijf en vanwege
persoonlijke gemeentelening kon er ook zonder boete nog niet gescheiden worden.
Kortom, ik keek uit naar de keren dat hij zou komen, soms maar eens in de 4
weken. We belden elke dag een half uur. Ik voelde me zo verbonden met hem, hij
is intelligent, had scherpe sms-berichten. Ik heb door hem zo'n zelfvertrouwen
gekregen dat ik, met behulp van therapie, weer kon gaan treinreizen.
Dat had ik jaren niet gedurfd en ook de angst en hyperventilatie werden steeds minder. Ik kon mijn geluk niet op.
Hij geloofde zelf absoluut in alles wat hij en wij in de toekomst samen zouden
gaan doen: in de weekenden bij elkaar en later ook met zijn kinderen. Maar eerst
het bedrijf. In oktober was hij wel 2 uurtjes op mijn verjaardag. 's Avonds van
21.00 tot 23.00 uur. Een hele rit vanuit Limburg.
Hij is failliet gegaan. Hij zat soms in zak en as bij mij, stond vaak op het punt
het uit te maken, omdat hij aan alle kanten druk voelde, thuis, kinderen met
adhd en schoolproblemen en zijn vrouw die ook veel drinkt.
Ik voelde hem elke keer meer door mijn vingers glippen.
Ik heb me dat jaar ontplooid, had een leuk leven met oude en nieuwe vrienden
(ook via internet), en ik dacht echt dat als hij het zou stoppen ik het wel zou
redden.
Eerste nacht
Afgelopen maart zou hij voor het eerst een nacht blijven en dan samen de
volgende dag ook leuke dingen gaan doen.
toen hij die avond weer kwam zeggen dat hij helaas de volgende dag al om
7.00 uur 's morgens weg moest om naar de zaak te gaan, sloegen bij mij
de stoppen door. Ik ben toen voor het eerst kwaad geworden.
Dus onze eerste nacht samen was geen succes ook al hadden we het redelijk
uitgepraat.
Maar dat afzeggen was al veel vaker gebeurd. En ook met de feestdagen
kon hij niet komen. Hij had de kinderen. Ook tussentijds had hij al eens
gevraagd om een poosje afstand omdat hij al zijn energie nodig had voor alles
thuis.Hij zou een keer een weekend komen om samen naar een feest te gaan. En
toen kwam hij met de auto langs om te komen zeggen dat hij weer niet kon,
stapels werk en dat allemaal alleen, er was geen geld voor personeel, een rit van 5
uur.Hij wilde dat niet per telefoon vertellen.
hij had nooit op internet mogen gaan staan, dat zag hij zelf ook wel.
toen in april dit jaar de zaak eindelijk overgenomen was en de problemen zich
leken op te losse, op een dreigend persoonlijk faillissement na, zouden wij
de weekenden samen kunnen zijn.
Echter op 3 april kreeg ik 's avonds een sms dat hij niet lekker was en de
volgende dag graag wilde bellen. Er is er iets bij mij geknapt en ik snap nog steeds
niet waarom op dat moment. Alles leek er uit te komen. Ik baalde zo dat hij
altijd bepaalde wanneer er gebeld kon worden, ik belde hem nooit zelf. Tenzij er
iets ernstigs zou zijn), Ik sms te dat als hij zich rot voelde hij bij mij
terecht kon en toen belde hij toch.
Ik heb de raarste dingen geroepen, dat hij nooit meer hoefde te bellen en dat ik
hem nooit meer wilde zien, ik had opgehangen en ik begreep er niets van. Hij was
alleen even niet lekker.
Natuurlijk kwam het door opgekropte frustratie, maar op dat moment sloeg het
nergens op.
Ik neem mezelf dat telefoontje nog steeds kwalijk, want daarna was het voor hem
eigenlijk over. Hij voelde de ruzies van thuis weer en hij moest nadenken of hij
nog wel verder wilde.
Hij zou dan misschien komen op de verjaardag van mijn moeder en de volgende dag
Koninginnedag, het allereerste weekend samen.
Een paar dagen voor die tijd voelde ik de afstand komen door de telefoon, en ik
vroeg hem op de man af of hij eigenlijk wel bij mij zou willen zijn de
weekenden.
Nee, dat zal wel geen probleem zijn denk ik, kreeg ik te horen, en toen zei ik
dat als het een probleem voor hem was hij dan vooral niet moest komen!
Sms
Toen ik opgehangen had wist ik al dat hij dat weekend niet zou komen, te veel
druk omdat hij op die verjaardag voorgesteld zou worden . Hij voelde de strop om
zijn nek en ik voelde het ook.
Kortom, via een sms liet hij de dag daarop weten dat hij wilde stoppen, zijn
gevoel voor mij weg was gegaan doordat we elkaar steeds in de haren vlogen.
Na wat over en weer bellen en mailen wilde hij wel vrienden blijven, maar even
geen verplichtingen zoals hij dat noemde.
Een week later excuses voor de manier waarop. We hebben nog een paar keer gebeld. Hij wilde ook wel langskomen om het netjes af te sluiten, maar dat kon ik niet aan. Ik had hem inmiddels al 8 weken niet gezien, dus houden zo.
Ik heb geprobeerd om als vrienden door te gaan, maar het was als vanouds. Hij
bepaalde wanneer ik een sms kreeg en als ik tussendoor iets stuurde kreeg ik
niets te horen.
Woede
De berichtjes werden kort en zakelijk, en toen heb ik hem gezegd dat ik geen
contact meer wilde, maar toen ik 2 weken later voor een plastisch chirurgische
operatie in het ziekenhuis lag, heb ik zelf weer contact gezocht en hij zei dat
hij me de volgende dag zou bellen. Wat hij ook deed.
Na nog wat sms contact daarna merkte ik dat er een muur tussen ons in stond en
heb ik definitief gezegd geen contact en een boze mail gestuurd met al mijn
grieven van dat jaar.
Hij begreep mijn woede best mailde hij en vond het ook beter het daarbij te laten.
Dat is nu sinds 18 juni het geval, en toen ik net aan het idee begon te wennen
dat ik nooit meer iets zou horen kreeg ik vorige week ineens een sms: Geen
verwijten. Maar ik wil graag weten hoe het met je gaat?
Ik heb gestuurd: gaat goed, no hard feelings.
Daarna niets meer gehoord, en ik zit nu weer in een gat. Zou hij nu wel weer
iets laten horen?
Ik weet dat hij een enorm schuldgevoel moet hebben, want ondanks wat je hierboven allemaal hebt gelezen is het echt een lieve aardige en correcte jongen. Dat bleek wel uit bijna driehonderd telefoongesprekken van een half uur, waarbij we het vaak heel goed hadden samen.
Ik had ook weer seks, terwijl ik nooit had gedacht dat ik dat nog zou kunnen, vrijen deed altijd zo'n pijn Ik was ook onder behandeling geweest, maar bij hem voelde ik alleen maar plezier. De pijn was over.
Hij kwam ook niet voor de seks. Hij vond dat we daarmee moesten wachten totdat
we echt samen konden zijn, maar ik wilde het echt zelf, heb zelf het initiatief
genomen. Echt, ook de mensen die hem hier hebben gezien en gesproken op mijn
verjaardag zijn het allemaal eens: een correcte jongen. Maar volledig opgeslokt
door zijn problemen. Hij heeft zelf ook adhd en heeft het geprobeerd, maar het werd
hem gewoon te veel. Hij moet eerst struktuur vinden in zijn leven.
Hij was ook altijd gewend de dingen zelf te doen en zag de hulp van anderen vaak als bemoeienis. Daar is hij ook voor in therapie gegaan, maar naarmate hij leerde om voor zichzelf te kiezen en wat minder zijn best te doen om het iedereen naar de zin te maken, kon ik het wel vergeten.
Nou, dit is het verhaal. Ik heb deze man in 1 jaar tijd slechts 15 maal gezien.
Het was eigenlijk vooral mentale ondersteuning per telefoon. En ik weet niet wat me
overkomt, ik wordt dit jaar 50 en ik zit dit te schrijven en denk bij mezelf:
WAT EEN PUBERVERHAAL!! Ik zit als een geslagen hondje op een aai van de baas te wachten, en dat terwijl ik al die jaren zo sterk ben geweest om een relatie in
stand te houden met enorme problemen op alcoholgebied.
Maar de pijn in mijn hart neemt toe, ik ben er niet meer zo aan toe als in april, toen ik echt niet meer verder wilde en dacht dat ik nooit meer zou kunnen functioneren.
Dit blijkt mee te vallen. Maar de pijn van het gemis van zijn stem is er nog steeds.
Hij voelde soms als een vaderfiguur - mijn vader isin 2008 overleden). Ik heb al jaren
last van verlatingsangst en het gevoel van alleen zijn, terwijl ik eigenlijk niet eenzaam ben.
Ik heb een jaar met hem in mijn hoofd gelopen, gefantaseerd hoe hij leefde, want
ik was er nooit echt bij. Dat was zo intensief, dat blijft. Ik krijg hem niet uit mijn hoofd.
De hoop dat hij eindelijk weer zichzelf gaat worden, zijn burnout heeft opgelost
en dan gaat beseffen wat hij eigenlijk weg heeft gegooid blijft maar groeien.
Hoewel ik in jouw, Roel.artikel in het AD heb gelezen dat het nooit meer goed komt.
Ik ben 49 jaar en werk bij het bedrijfje van mijn ouders, met nog 3 andere medewerkers, een heel fijne ploeg mensen, maar ook zij kunnen mij niet helpen.
Hartelijke groet,
Eva
Na dit verhaal ben ik bij Roel geweest.
En hij heeft me een nieuwe en andere kijk op de zaak gegeven, die ook wel pijn doet. Want de conclusie is dat hij in een put zat en een uitweg zocht in een soort droom waarin hij een ideale relatie zou hebben.
Toevallig werd ik daar voor uitgekozen. Omdat ik wanhopig van mijn ex P. moest loskomen, heb ik al zijn beloftes en toekomstdromen zomaar aangenomen en hem de tijd gegeven zijn problemen op te lossen, helaas ten koste van mijn gevoel van eigenwaarde!
Hij spiegelde mij van alles voor. Als de problemen opgelost waren na het faillissement en zijn ex geen invloed meer zou kunnen uitoefenen, zouden we in de weekenden samen zijn en zou ik ook naar Limburg kunnen komen. Om voorgesteld te worden als zijn nieuwe vriendin, zou hij bij zijn ouders weg zijn in een eigen huis. De kinderen zouden dan om het weekend bij ons zijn.
Verder zouden we samen op vakantie gaan, er eens een weekend op uit, kortom, ik had me een toekomstbeeld gevormd die mij zo mooi leek dat ik er alles voor over had dit te laten slagen.
Roel gaf mij het volgende advies:
Schrijf nou eens op wanneer je eigenlijk al voelde dat het niet goed zat, wanneer moest je eigenlijk toegeven dat hij niet voor je gaat, geen werk van je maakte.
En waarom ik hem steeds zit te vergoelijken, terwijl ik alleen maar kwaad op hem zou moeten zijn.
Ik ga dat nu dus doen:
Eigenlijk waren alleen de eerste drie ontmoetingen leuk en onbezorgd, daarna begonnen de zakelijke problemen hem de kop te kosten en kon hij eigenlijk niet op vakantie.
Hij deed dat toch, ook voor de kinderen. Dus hij is drie weken naar Spanje met ze geweest.
Bij terugkomst zou hij gelijk dat weekend komen. Echter er was zo’n puinhoop op zijn bedrijf dat ik hem pas drie weken later zag. In totaal dus 6 weken niet gezien.
Elke keer als hij wilde komen kwam er weer wat tussen. De keren dat hij kwam verlangde ik zo erg naar hem dat ik alle negatieve dingen naar de achtergrond plaatste. Ik wilde het gewoon niet zien, was zo wanhopig op zoek naar liefde. Mijn ex P. was toen net ons huis uit.
In juli had hij gezegd dat ik wel naar hem toe kon komen als er kermis was. Ik zou dan vakantie hebben, maar ook dat werd opgeschoven. Hij moest toegeven dat hij mij daar niet kon ontvangen omdat zijn ouders er niet achter stonden, en omdat zijn ex het hem zo moeilijk zou gaan maken dat hij toch eerst zakelijk van haar los moest zijn.
Zo had ik hem gevraagd om 3 okt. met de familie te gaan eten. Ter nagedachtenis aan mijn vader , die in 2008 overleden is. Ik heb hem verteld dat dat heel veel voor mij zou betekenen als hij daarbij zou zijn.
Hij belde twee dagen van tevoren af. Hij zei dat hij afstand moest nemen. Omdat hij het niet meer trok op de zaak, alle energie ging daar in zitten.
Begin november was ik het zat. Net niet genoeg om hem kwijt te willen, maar heb wel gezegd dat hij mij als vriendin moest behandelen, en niet als iemand die wel even op een zijspoor gezet kon worden.
Daar gaf hij mij gelijk in, en het werd wat beter. Maar ook met kerst en oud en nieuw zat ik bij mijn eigen vrienden. Zijn kinderen waren bij hem en zijn ouders.
Toen ik huilend zei dat ik het heel erg vond dat ik er niet bijhoorde, zei hij dat dat voor hem wel degelijk zo was, en dat hij enorm veel steun aan mij had. Hij was inmiddels failliet en bezig met de curator.
Maar beloofd werd dat het volgend jaar heel anders zou zijn: ik zou er dan bij zijn, dus daar hield ik me aan vast.
Pas op 2 febr. Dit jaar zag ik hem weer, dit was een fijne , de druk leek minder te worden, we hadden een leuke intieme middag.
In maart zou hij komen. Op een feest van mijn vriendin, voor het eerst blijven slapen, en de hele volgende dag samen.
Weer kreeg ik op dat feest te horen dat hij de volgende morgen naar de zaak moes. Toen ben ik vreselijk kwaad geworden, zie ook mijn mail aan Roel hierboven.
De klapper
En op 3 april de klapper. Ik wil je niet meer zien en spreken riep ik. Maar meende daar niets van en de volgende dag heb ik me daar weer uit weten te praten.
Toevallig zou hij die zondag daarop bij mij zijn gekomen. Maar omdat hij zo kwaad op me was had hij met zijn zoon afgesproken naar een voetbalgame te gaan. Ik had dus “straf” zoals ik dat zelf noemde.
Ik had toen natuurlijk direct weer moeten zeggen dat hij nooit meer hoefde te komen, maar ook dit pikte ik. Omdat ik mezelf verweet dat ik zo kwaad op hem was geworden.
Eind april zou hij misschien komen voor ons eerste weekend samen. Maar hij wist het nog niet zeker. Omdat hij voelde dat als we elkaar steeds in de haren vlogen het eigenlijk niets meer toevoegde en zijn gevoel voor mij afnam.
Toch bleef hij gewoon elke avond bellen. Dus ik dacht dat het wel goed zat. Maar naarmate het weekend dichterbij kwam voelde ik de afstand groter worden. Hij was niet meer enthousiast als ik het over weekenden samen had. Uiteindelijk kreeg ik een sms dat hij het uit wilde maken. Twee dagen voor dat weekend.
Ik zakte in een enorme afgrond, zag mijn toekomst in duigen vallen, verweet mezelf dat ik nu we er bijna waren geen geduld meer kon opbrengen, heb nog af en toe contact gehad, dat kon ik niet aan, heb toen gezegd dat ik geen contact meer wilde, zocht het later toch weer zelf op.
Maar uiteindelijk heb ik hem drie mails gestuurd, deze staan hieronder.
De eerste gaf al mijn woede weer, de tweede zwakte het alweer een beetje af,( hij mailde me hierop dat hij mijn woede best snapte, en dat het beter was het contact maar te verbreken.)
En de derde mail die ik stuurde was tevens de laatste: en zoals je ziet eigenlijk weer een smekende: vergeet me niet en ik hou intens veel van je.
Mail 1. de kwade, waar ik het bij had moeten laten:
Beste E.
ik weet werkelijk niet meer wat je nou eigenlijk van mij wilt.
Je zegt zelf contact te willen houden, maar negeert gewoon de helft van mijn sms
en, en verwacht dat ik wel klaar sta als jij wat stuurt en/of belt.
Je had misschien beter een hond kunnen aanschaffen, die was makkelijker af te
richten geweest dan ik, want jouw manier van omgang met vrouwen gaat echt alle
perken te buiten.Ik begin me steeds vaker af te vragen of jij geestelijk wel
helemaal in orde bent of hier gewoon een kick van krijgt.
Je hebt me nu 1 jaar aan het lijntje gehouden , gouden bergen beloofd en ik was
zo naief je nog te geloven ook.
Waarom ik zoveel van je gehouden heb is mij een raadsel, je hebt het op alle
belangrijke momenten in mijn leven af laten weten, ik was alleen maar goed om
jouw sores aan te horen, wat heb jij mij pijn gedaan.
Vervolgens krijg ik het op mijn brood dat ik ruzie heb gezocht, vind je het gek,
je hebt een vriend wiens ouders je niet accepteren, waar je nooit welkom bent
geweest, die het niet nodig vond een foto te laten zien van waar hij woont, die
een grote mond gaf als ik zelf eens belde, kortom: ik weet en mocht niets weten
van jouw leefomstandigheden.
Ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld met iemand en me toch zo erg vergist.
En nog kan ik het niet geloven,er is gewoon een heel groot spel met mij
gespeeld, je profiel klopte voor geen meter blijkt.
Ik wil nu heel gauw mijn sleutel terug en aangezien het ook nog te veel moeite
was om even die bon bij jou in te wisselen voor een pakket , dan die er ook graag bij.
Probeer in de toekomst alsjeblieft niemand meer zo te kwetsen E., dat is de enige raad die ik je kan geven,
Eva
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mail 2.
E,
Mijn bericht gisteren was wel erg cru, maar zoals je merkt zit de pijn erg diep.
Desondanks bewonder ik je moed en doorzettingsvermogen om je bedrijf weer op de
kaart te zetten, maar je had mij daar niet in mogen meeslepen.
Dat was het laatste wat ik kwijt wilde, van mij zul je vanaf nu niets meer
horen, beter voor allebei,
wens je nog veel succes in het leven,
Eva
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mail 3.
E,
Om met jouw woorden te spreken : Heb het pakketje in goede orde ontvangen!
Helaas net op de dag dat ik voor het eerst na mijn operatie weer thuis ben, een
extra domper.
En dat is nu wat ik het meeste ga missen, je gevatte sms-jes en je stem om even
de dag door te nemen.
toen jij voorstelde als vrienden door te gaan kon ik daar prima mee leven, (ik had gedacht in de toekomst nog eens samen naar een concert te gaan of iets dergelijks) maar je berichtjes werden kort en zakelijk of ik kreeg helemaal geen antwoord, en dat trek ik dan niet.
Het gevoel nu echt helemaal alleen te zijn benauwt me, maar ik heb het afgelopen
jaar bewezen dat ik het wel kan, dus daar hou ik me aan vast. En de operatie was
toch wel erg zwaar in deze periode, heb er nog best last van.
Maar goed, zo blijf je afscheid nemen, en dat is ook niet de bedoeling.
Alvast een hele dikke knuf voor je verjaardag de 23e, en misschien denk je bij
"ohne dich" nog eens aan mij.
Jij zal altijd in mijn hart blijven.
doei doei lieffie,
xxEva
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hierop hoorde ik niets, en ik was ervan overtuigd dat dit einde verhaal was. Totdat ik drie weken later een sms kreeg: geen verwijten, maar ik wil even weten hoe het met je gaat.
Toen begon alles weer van voor af aan, kreeg ik weer hoop, maar hoorde na mijn antwoord dat het goed ging ook weer helemaal niets.
Dit was het punt waarop ik naar Roel ben gegaan, ik moet hem uit mijn hoofd zien te krijgen.
Vandaar mijn opdracht van Roel:
Schrijf het hele verhaal op, kijk waar het fout ging, en neem afscheid!!!!
Mijn verstand wil dit maar al te graag, mijn gevoel hunkert naar zijn lichamelijke en geestelijke liefde.
De conclusie: Hij maakte een droomwereld voor zichzelf en mij. Hij heeft me daar eigenlijk voor gebruikt. Als ik eerst de dood van mijn vader verwerkt had en fatsoenlijk afscheid had genomen van mijn ex P. had ik veel sterker in mijn schoenen gestaan.. Dan had me niet in deze WANHOOPSDAAD gestort. Ik zou dan veel eerder voor mezelf hebben gekozen en E. nuchter hebben bekeken.
Ik had dan kunnen zien dat deze man nooit echt van me gehouden heeft, anders had hij wel werk van me gemaakt.
Gelukkig ben ik ondanks dit enorme verdriet wel als sterkste uit de strijd gekomen, geen angsten meer, geen beperkingen in mijn doen en laten. Daarentegen heeft hij zijn sores nog steeds niet opgelost. Hij blijft in hetzelfde kringetje ronddolen.
Lieve mensen, ik hoop dat iemand iets heeft aan dit verhaal, laat niet over je lopen, want van echte liefde is dan geen sprake.
En een goede relatie moet ook een terechte ruzie kunnen doorstaan!!
Lieve groet,
Eva
